Goldkimono

Ik was bij een concert en ik was ontroerd.

Daar had de muziek natuurlijk alles mee te maken (‘Don’t change the world. Just change your socks’). En ook de popzaal, uitverkocht en vol Zwollenaren, ontroerde me. En waarschijnlijk was de halve liter bier die ik in mijn ene hand had, en de neiging van de andere hand om vriendinnen naar me toe te trekken en tegen me aan te drukken, ook een factor van betekenis. Maar het kwam vooral door de vriendinnen. 

Het waren de simpele hemdjes die we droegen, en die we eigenlijk onder onze truien en bloezen aanhadden, en het was helemaal niet de bedoeling geweest dat we in onze hemdjes stonden, en zo vaak gingen we nou ook niet naar een concert en we hadden heus wel nagedacht over onze glitterbloezen en laag uitgesneden truien, maar ja, al die Zwollenaren, al dat bier, al die hitte die van onze ruggen afsloeg. Dus hup, uit die trui en doordansen (‘I got lost inside my head, in my head, in my head’).

Mijn ontroering had te maken met het feit dat we elkaar eigenlijk nog niet zo heel lang kenden. Althans, niet middelbareschooltijdlang, maar gewoon, van-het-schoolpleinlang, en van-een-vorige-werkpleklang. We kenden elkaar alleen als de volwassenen die we waren en deelden geen verledens die ons bepaalde rechten en plichten jegens elkaar oplegden.  

Wat me op een heel ander niveau had ontroerd: dat we tijdens het etentje dubbel van het lachen, de tafel vasthoudend, filmpjes van ijdele mensen op Instagram hadden zitten bekijken. Ijdele mensen die denken dat ze heel authentiek en naturel overkomen zijn de leuksten. 

Het kwam trouwens ook door de relaties die we hadden besproken. Relaties van anderhalf decennium of langer, die kroost hadden voortgebracht dat inmiddels de puberteit had bereikt, met alle gevolgen en nieuwe dimensies van dien. Niet alleen ons ouderschap had een opdoffer gekregen, maar onze gehele gezinssystemen waren uit elkaar getrokken, alsof het elastieken banden waren waaraan, na een paar jaar op een prettige manier gespannen geweest te zijn, ineens een gewicht van tien kilo gehangen werd.

Het kwam door de vriendin die speciaal voor haar man kaartjes had gekocht om samen naar een cabaretvoorstelling te gaan. Maar de man had gewikt en gewogen, want er lag ook een uitnodiging voor een Oktoberfest op de loer. Hij wist niet wat hij moest kiezen, het was zo moeilijk. Wat vond zij dat hij moest doen? Uiterlijk kalm als een Mariabeeld, innerlijk in staat om een vlammenwerper te richten op zijn vrienden, zijn lederhose en verder alles wat hem lief was, liever dan haar kennelijk, had ze hem gezegd dat hij als de volwassen man die hij was maar zélf moest beslissen of hij het de moeite waard vond om zich aan de afspraak met z’n vrouw – de cabaretkaartjes zaten al drie maanden in haar mailbox – te houden. 

Er hadden filmpjes van hossende mensen met pullen bier en groene hoedjes gevolgd. ‘Het lijkt iets heel kleins,’ had ze gezegd. We hadden met onze hoofden geschud, want we wisten dat dit niet iets kleins was, en dat kleine voorvallen altijd staan voor grote omwentelingen. 

Nu stond zij naast mij, en dat ontroerde me zeer. Ik zag haar ogen glanzen (‘Does it move you?’) en de andere vriendin, die dit allemaal al eens had meegemaakt, niet zozeer met cabaret en Oktoberfest, maar langs andere schalen van ontwrichting, en in de basis was er hetzelfde gebeurd, sloeg haar arm om haar heen, zoende haar op haar wang. Zij wist dat het goed zou komen. Met de relatie misschien niet, dat wist niemand nog op dit moment. Maar met haar wel (You live until the day you die).

Ik zag hoe die gedachte geboren werd, hij leek nog maar heel klein (Try to say hello, try to say goodbye). Maar dat was ‘ie niet.