Het einde der tijden En toen het einde eindelijk daar was, men had er ontzettend lang naar verlangd, vroegen de mensen aan God: En? En? Hoe hebben we het gedaan? God schraapte zijn keel, schuifelde wat rond, keerde de mensen zijn rug toe en sprak, in gewichtige, onsamenhangende zinnen: Jullie hebben het lang volgehouden, met die oorlogen, natuurrampen, en zo, Jullie hebben nieuwe dingen uitgevonden tot jullie niet meer konden, boeken geschreven, meubels, kinderen en foeilelijke kunst gemaakt. Jullie hebben elkaar liefgehad, jullie hebben zo ongelofelijk veel liefgehad... tot het ziekelijke toe, soms vraag ik me af of dat niet – maar goed. Jullie hebben gedanst, geknokt, de was gedaan, de vuilnis buitengezet, elkaar gekust in de regen. Jullie hebben echter nooit, nooit begrepen, nooit... Maar de mensen waren alweer verdergelopen, renden in het rond, scheurden een wolk spelenderwijs aan stukken, vielen de engelen lastig, roepend: Wij zijn de kers op de taart van de schepping! Wij zijn de uitverkorenen!
Merthe Voorhoeve studeert Nederlandse Taal en Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam. Geïnspireerd door o.a. het werk van Toon Tellegen schrijft ze nu al een aantal jaar zelf gedichten, waarmee ze een aantal keer in de prijzen is gevallen bij kleinschalige dichtwedstrijden.