Zoals zij Zij kan de donkere slierten die de nacht is tot een warme deken breien daarmee stopt ze kinderen in ze wiegt ze in slaap met wollige woorden En ze koopt spiegels, maar echt heel vaak want ze staan haar allemaal haar huis hangt er vol mee het is goedkoper dan steeds foto’s te laten nemen zegt ze Maar lof krijgt ze niet daarom schildert ze bloemen op haar buik en op haar bevallige billen zelfs de gemeenste penseelstreken kunnen geschilderde bloemen niet verwelken
Dit rijmt niet Ze zeggen ‘er is al te veel geschreven over de maan’ wanneer ik wil vertellen dat een man in mijn tuin vannacht de maan uit de lucht griste en de twee scherpe punten recht in mijn borsten prikte. Ze geloven mij niet want ze menen dat het vannacht eerste kwartier was en de maan geen punten had en ik snik ‘het duurde maar dertig seconden’. En nu ik in de avond thee slurp van steranijs verwijten ze mij dat er voor elke ster al minstens twee gedichten geschreven zijn terwijl ik alleen maar een zere keel heb van al het huilen. ‘Altijd maar verdriet,’ zeggen ze, ‘dat is niet erg origineel. Vouw het op en slik het in. Wis het van je papier.’ Het handjevol verdriet dat ik net heb uitgehaald strooi ik dan maar onopvallend onder tafel en de hond eet het op. Zo gaat dat met restjes in ons huis. ‘Je moet de ik uit je gedichten scheuren’ beweren ze. ‘Over jezelf schrijven is niet goed, je moet jezelf overstijgen.’ Maar ik weet niet echt hoe ik moet vliegen en op mezelf neerkijken lijkt me ook zo vreemd. Ik ben ik niet. 'Ik is soms een man een slang een kat een kind een bang kind. Ik ben een bang kind, dat wel. Nu schaam ik mij omdat ik al vijftien keer ik gebruikt heb en ik weet niet hoe ik stoppen moet. Maar het gaat al lang niet meer over mij want de maan was vannacht vol en ik heb geen hond.
Iris Mák (1995) is een Torhoutse dichteres en leerkracht in het secundair onderwijs. Ze publiceerde onder andere in Roer, Het gezeefde gedicht en Art04. In 2020 won ze de 4de prijs in de jeugdcategorie van de 42ste poëziewedstrijd van Harelbeke. Ze weet niet wat belangrijker voor haar is: poëzie lezen of poëzie schrijven.
3 reacties op “Iris Mák”
Pakkend en origineel. Je grootmoeder een beetje achterna? ergens wel, de passie van beide grootouders en van je moeder, maar jij zorgt voor de slagroom, de originele vorm. Dank je.
Echt mooi , origineel , meeslepend, chapeau !
Ik zag je lang geleden als kleine baby , het is toch telkens verrassend en hoopvol te zien hoe een klein individutje opgroeit en zijn weg en passie vindt in deze wereld ..
Dit is poëzie die boeit en raakt.
Knap werk!