Vroeger was ik een bang, afwachtend jongetje. Nu ben ik een bang, afwachtend jongetje dat door dom geluk volwassen is geworden, maar ik ben in ieder geval volwassen – dat is vooruitgang, zegt men. Ik had een buurmeisje, S., en S. durfde zo ongeveer alles wat ik vroeger niet durfde. Ze deed me altijd een beetje denken aan Pippi Langkous, omdat ze allebei dezelfde, onbevangen kijk op het leven hadden én dezelfde schattige sproetjes. Ik meen zelfs dat ze ook de legendarische woorden ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan’ uitsprak toen ze werd uitgedaagd om over een sloot te springen door wat jochies uit de buurt, met een gevonden peddel als poolstok. Ze haalde, tot verbazing van de jochies met hun grote monden, droog en heelhuids de overkant. Ik was plaatsvervangend trots.
S. woonde schuin achter ons, had een Italiaanse moeder en een vader die ik nooit zag, kan ik me herinneren. Ik kan me verder veel verhalen en belevenissen met haar nog levendig voor de geest halen, maar van haar achtergrond en familie is dat het enige wat ik weet. Toen ik acht was moest ik afzwemmen voor mijn zwemdiploma A. Ik was een laatbloeier en vond zwemmen het ergste wat er was en liep daardoor wat vertraging op. Tijdens mijn afzwemmen werd ik gedwongen om met kleren aan door een gat te zwemmen – welke sadist dat ooit bedacht heeft, ik weet het niet. Die vaardigheid heb ik nooit, maar dan ook nooit in de praktijk kunnen toepassen.
Toen ik met knikkende knietjes op de duikplank stond, onder toeziend oog van mijn halve familie, die me trots aanmoedigde, was het S. die tegen me zei: ‘als ik het kan, dan kan jij het ook!’ Daarna dook ze in het water, zwom soepel door het gat heen en kwam triomfantelijk boven. Uiteindelijk heb ik mijn zwemdiploma gehaald omdat zij naast me stond en precies het juiste zei, op precies het juiste moment. Bij alle dingen die ik niet durfde, ik schreef al dat ik een bang jongetje was, dus ik durfde heel veel niet, stond S. aan mijn zij en verzekerde me telkens dat ik het ook kon, als zij het kon. Zonder haar was mijn jeugd een stuk minder enerverend en spannend geweest, durf ik nu te stellen. S. trok me mee, gaf me vertrouwen en nam me, soms letterlijk, bij de hand.
Het leven is wreed, want uiteindelijk verlies je bijna iedereen van vroeger uit het oog, of zoals Hermans schreef: ‘in het hartverscheurende besef dat de wereld mij nooit, maar dan ook nooit iets bijzonders gunde’, moest S. op een dag ook verdwijnen uit mijn leven – ik heb haar sinds mijn tiende, toen ze ineens verhuisde, nooit meer gezien. Na een potje voetbal pakte ze mijn hand, keek me aan en vertelde dat ze ging verhuizen en dat we elkaar niet meer gingen zien. Ik wist niet goed wat ze daar precies mee bedoelde en nog minder wat ik moest zeggen. Ze gaf me een zoen op mijn wang en wandelde voorgoed naar huis. Ik bleef achter, want ik durfde niet te vragen of ik ooit nog iets van haar zou horen.
De laatste tijd is mijn volwassen, ingewikkelde leven nog ingewikkelder (en volwassener) geworden en dagelijks doordrenkt van nieuwe, onbekende, enge dingen die ik moet doen. Met horten en stoten sla ik me door die aaneenschakeling van onzekerheid heen, maar hoe langer het geleden is dat ik S. voor het laatst zag, hoe groter mijn verlangen is naar S. die naast me komt staan, me verzekert dat ik het kan, als zij het ook kan en vervolgens het leven foutloos voordoet.
Twan Vet (1998) schrijft poëzie, proza en liedteksten. Zijn werk verscheen eerder in o.a. Tirade, De Revisor, Het Liegend Konijn, DW B en Deus Ex Machina. Hij las voor op literaire festivals zoals Dichters in de Prinsentuin en de Nacht van de Literatuur.
In 2021 was hij Ambassadeur van de Vrijheid voor Bevrijdingsfestival Utrecht. Van 2021 tot 2024 is hij stadsdichter van Amersfoort.
Twan Vet is oprichter en redacteur van Tijdschrift Landauer.
Één reactie op “Als ik het kan, kan jij het ook”
Bang of niet, je doet het allemaal wel. Dat vind ik geweldig krachtig. Mooi Twan.