Twitter is een lastige plek om te zijn – het bestaat voor een deel uit geestige notities van mensen die ik goed, half, of eigenlijk helemaal niet ken. Het is dé plek om met een kwinkslag je dagelijkse beslommeringen te delen met de digitale buitenwereld.
Voor een ander deel bestaat Twitter uit fitties, zoals ik vijf jaar geleden zou zeggen. Politieke fitties, literaire fitties, persoonlijke fitties ook, soms. Vaak geniet ik daar van, als een soort voyeur heerlijk andermans geschillen meekrijgen, om me daarna tevreden te prijzen met het feit dat ik mijn ruzies liever in het echt uitvecht.
De laatste paar dagen bestaat Twitter uit een deel waar ik fysiek onpasselijk van word: het deel van de misplaatste hashtags en schandelijke vergelijkingen. Dat deel heeft zich ook verplaatst naar andere platformen, en zelfs naar het dagelijkse gesprek. Sinds de persconferentie van afgelopen dinsdag werden ‘medische apartheid’ en ‘ik weiger’ trending en werd er een blik van BN’ers, en dan met name artiesten, opengetrokken die ook even hun zegje wilden doen – dezelfde artiesten die al anderhalf jaar werkloos zijn, die collega’s hebben die noodgedwongen omgeschoold zijn. Ieder zijn eigen mening, dat vooropgesteld, maar ik zag in de reactiesectie veel vergelijkingen trekken met een dictatuur, want volgens hen is ons land veranderd in een dictatuur, een politiestaat – dan krijg ik spontaan het idee om al die mensen eens op excursie te sturen naar Noord-Korea. Het is maar een idee.
Ook zag ik een bepaalde politieke partij (ik ga niet zeggen welke, maar het begint met de ‘F’ en eindigt op ‘orum voor Democratie’) weer vergelijkingen maken waar de honden geen brood van lusten, behalve op Urk. Best logisch, aangezien de jeugd daar hobby’s heeft zoals jezelf als nazi verkleden, teststraten in de hens steken en journalisten bekogelen en belagen.
Ik kan er nog steeds niet met mijn hoofd bij dat er mensen zijn die het gepast vinden om de huidige toestand te vergelijken met de Tweede Wereldoorlog en het nazisme als een soort leuke verkleedpartij zien – natuurlijk, we zijn in een moeilijke tijd aangekomen in ons gevecht tegen de coronapandemie, en het schisma dat zich op gaat werpen na 25 september is een ingewikkelde kwestie, dat staat buiten kijf. Maar deze huidige situatie staat volledig, ik herhaal: volledig los van de Tweede Wereldoorlog. Sterker nog: je bent gewoonweg een droeftoeter zonder énig historisch besef en normaal denkvermogen als je denkt dat die vergelijking enigszins hout snijdt.
Na een avondje Twitter ben ik maar even iets anders gaan doen. Ik pakte een goed boek en legde mijn telefoon weg. Toen ik de volgende dag de app weer opende (ik ben een man van gewoontes, en slechte gewoontes zijn ook gewoontes), zag ik een filmpje van een kat die met een hamster knuffelde. Ja, dacht ik: ook dát is een deel van Twitter, en een deel van de wereld. Gelukkig maar.
TV
Twan Vet (1998) schrijft poëzie, proza en liedteksten. Zijn werk verscheen eerder in o.a. Tirade, De Revisor, Het Liegend Konijn, DW B en Deus Ex Machina. Hij las voor op literaire festivals zoals Dichters in de Prinsentuin en de Nacht van de Literatuur.
In 2021 was hij Ambassadeur van de Vrijheid voor Bevrijdingsfestival Utrecht. Van 2021 tot 2024 is hij stadsdichter van Amersfoort.
Twan Vet is oprichter en redacteur van Tijdschrift Landauer.