Als je gevraagd wordt een kistje samen te stellen met daarin voorwerpen van ons, gericht aan de toekomst, wat stop je daar dan in? Je bent vrij om te kiezen, er is slechts één regel: vertel de toekomst over ons. Kies je een mondkapje, een testuitslag – de alledaagse realiteit? Of een polaroidfoto met vrienden, met nog een leuk kaartje dat je kreeg voor je verjaardag? Misschien een mix van beide?
Wat willen we dat ontzegeld wordt, welk materiaal is echt ‘van waarde’? De beste keuze bestaat niet, alles mag – het resultaat van je selectie volgt later. De capsule wordt dichtgetimmerd, begraven, na 50 jaar pas weer heropend. De jaren tussen nu en vijftig vliegen voorbij en de capsule ligt veilig onder de grond, onaangetast door de tijd.
We zijn halverwege. Hij drinkt zijn koffie. Altijd op dezelfde manier, ook vandaag. Dat weten ze hier, de rekening is lang. Hij is niet de enige; iedere gast neemt plaats en nuttigt het gebruikelijke, spreekt over toen dat wordt verward met nu. Zij vormden de capsule, praten over hun selectie. Verder spreken ze bijna niemand meer, want iedereen piekte vroeg en ging voorgoed.
Hier in dit café worden de dagen tussen toen en later uitgezeten. Geen afspraak, geen vaste tijden. Hij verhaalt over toen en zoekt bevestiging aan tafel: weten ze nog? Ik glimlach, knik hem bemoedigend toe. Als ik zijn leeftijd heb zal ik de capsule openen, tref ik hem in jongere jaren. Gefotografeerd in dit café, met andere vrienden in andere kleren. Ze wisten: wij zijn de toekomst. Niets anders deed ertoe.
V.V.
Valerie Vocking (1997) behaalde haar bachelor kunstgeschiedenis aan de Universiteit Utrecht. Gedurende deze tijd was zij hoofdredacteur van tijdschrift Article, en schreef ze voor verschillende online platforms. Vanaf heden volgt ze de opleiding Journalistiek in Leiden. Afwisselend met Twan Vet zal om de week haar column in het Vossenhol verschijnen.