Ik heb de leeftijd bereikt. Of eigenlijk al even geleden, maar één ding is zeker: ik kan in ieder geval nu niet meer terug. Recentelijk nam ik voor het eerst bewust plaats in een stiltecoupé. De rust die tot me kwam was ongekend; het boek dat ik had meegebracht heb ik daadwerkelijk kunnen openslaan. Het zachte wiegen van de wagon, de hardwerkende forenzen om mij heen, de afwezigheid van een agressief naderend frisdrankblikje bij elke stop – alles stimuleerde mij op precies de juiste manier. Zo moest het treinreizen vast en zeker ooit bedoeld zijn.
Dit zou ik vaker moeten doen, dacht ik. En zo geschiedde. Met frisse moed baande ik me sindsdien een weg door de overvolle coupés waarin lief en leed op alle mogelijke manieren en volumes gedeeld wordt. Op zoek naar de net iets anders vormgegeven glazen deuren, de uitnodigende bladmotieven van pure sereniteit.
Een ideale werkelijkheid, want niets is tot nu toe elke keer nog minder waar geworden. Het lief en leed is namelijk de stiltecoupés binnengedrongen. Of zoals we in de volksmond zouden zeggen: niemand houdt meer zijn bek. In mijn directe omgeving wordt dit gevoel breed gedeeld. Het subtiel doorverwijzen van de onoplettende babbelaar naar de volgende ruimte zit er niet meer in – alle grenzen lijken doorbroken. Het respect voor de stiltecoupé is verdwenen, en dit lijkt onherstelbaar.
Met de moed in de schoenen stap ik in, ga ik zitten op het eerste plekje dat ik tegenkom. Ik zet mijn koptelefoon op en laat mijn ene voet uit voorzorg rusten op de verhoging. Ontsnapt aan een mogelijke confrontatie met het colablikje uit de onverwachtse hoek. Dat boek lees ik thuis wel; zo oud ben ik ook weer niet.
Valerie Vocking (1997) behaalde haar bachelor kunstgeschiedenis aan de Universiteit Utrecht. Gedurende deze tijd was zij hoofdredacteur van tijdschrift Article, en schreef ze voor verschillende online platforms. Vanaf heden volgt ze de opleiding Journalistiek in Leiden. Afwisselend met Twan Vet zal om de week haar column in het Vossenhol verschijnen.