Doofstom

Vanuit ongeveer elk punt in de stad vormen zij mijn oriëntatie, maar vandaag lukt het niet. Pas als ik dichterbij kom kan ik de mist doorzien, herken ik de patronen in het zware materiaal. De drie hoge torens, ze zijn er nog. Het aangezicht is als een decor: bijna echt, maar toch klopt er iets niet.

Ik kijk naar ze op, groet ze, en fiets door. In de stad is het druk, maar niemand spreekt. De mist dwaalt ook hier rond – de hofstad is al weer stom en doof. Een warme chocomel biedt geen troost meer; de decembermaand is gereduceerd tot gure wind en snijdende oorpijn.

Uit voorzorg of wanhoop bestel ik zowel thee als koffie. Op het laatste plaatsje vrij, recht tegenover de deuropening. Het tocht, ook hier dringt de mist naar binnen. De meneer naast mij voelt het ook: ‘Gelukkig heb ik wel een warme trui aan!’ Hij bestelt twee drankjes, laat zich vlug na zijn eerste kopje koffie een winterig biertje inschenken. We weten niet wat we aan het doen zijn.

Het vergt veel, wilskracht. Over zo’n hoge mate beschikken we niet per dag. De mist buitenhouden lijkt niet meer te lukken, we laten de deur tegenwoordig maar gewoon op een kier staan. De ramen ook, in de hoop op elke dag een beetje frisse lucht.

Ik sta op om van het toilet gebruik te maken, iets wat ik normaal niet doe in restaurants. Zie het als een kerstbonus. Precies dan wordt de meneer verrast: eindelijk verschijnt zijn date in de deuropening. Ze blijft daar een tijdje staan. ‘Dit plekje…? Direct voor de ingang?’ Ze klinkt teleurgesteld; haar wilskracht was nog niet opgeraakt. ‘Het was de enige optie nog’, vertelt hij haar. Schaamrood op de kaken.

Wanneer ik terugkom van het toilet zijn ze er niet meer, het bierglas is halfvol achtergelaten. Ze zullen wel nooit samen plaatsgenomen hebben. Taaiden met frisse moed af, op zoek naar een warme laatste herinnering.