Ik aanschouwde een talkshow. Keek een andere, probeerde er nog één. Een ware oorlog schijnt te zijn uitgebroken – slagveld Randstad, uitvalsbasis Tuinstad. Een generatie nutteloze dienstplichtigen voert de boventoon, zonder enige vorm van zelfreflectie. Niemand kan het hier tenslotte echt goed doen, behalve zij die hier niet horen en niet zullen blijven; de vijand treedt op en binnen de kortste keren ook weer af.
Zoals elke oorlog kent ook deze een stille kracht. Zij krijgt haar taak toebedeeld, terwijl ze tekende voor meer. Met het schaamrood op de kaken wringt ze zich ertussen, drie keer onderbroken stelt ze dan eindelijk haar vraag: ‘…toch?’ Als ik naar haar kijk voel ik haar spanning. De eerste keer in die rol waar ze voor tekende, tien jaar op heeft moeten wachten. Tien jaar te lang. Op een kleine verspreking volgt een directe correctie en een scheve glimlach. Ze doet haar best – het boegbeeld in haar eentje omverstoten vinden we tragisch bewonderenswaardig.
Met haar vuist vestigt ze haar mening op tafel, een moedig maar moedeloos gebaar. De talkshowoorlog legt immers grootser problematiek bloot dan ’s lands azijnzeikerig karakter (vermomming: ‘Urgentie’). Er wordt gewoonweg niet geluisterd. Zij die ik noemde, stille krachten, bewonder ik stuk voor stuk. Ze hebben gesproken, werden onderbroken, probeerden het opnieuw. Zaten daar niet voor niets.
Na oorlog komt wederopbouw – zij zullen spreken en onderbreken, het schaamrood van de kaken.
Valerie Vocking (1997) behaalde haar bachelor kunstgeschiedenis aan de Universiteit Utrecht. Gedurende deze tijd was zij hoofdredacteur van tijdschrift Article, en schreef ze voor verschillende online platforms. Vanaf heden volgt ze de opleiding Journalistiek in Leiden. Afwisselend met Twan Vet zal om de week haar column in het Vossenhol verschijnen.