Categorieën
Poëzie

Goran Lowie

Poëzie | Een nieuw gedicht van Goran Lowie

De Mensen van Avonmora gaan verder

Wanneer rovers twee dorpen in hun geheel verschroeien, weet Avonmora dat ze 
de hulp van de goden moet inroepen, treurend over de overblijfselen van de wormenkwekerijen 
en de graven van de mergbabies. De bijen bewonen niet langer de vlaktes van de
altaarstenen, waardoor een verduisterd dood veld achterblijft.

Ze maakt zich klaar voor een reis van onbekende duur, op weg naar de eilanden 
van de goden, haar schip stompt de heldere, gladde golven van de zee, glijdend in 
het vervagend licht en het door zout geteisterde water. Haar vlag staat fier en 
scherp in de lucht.

Onder de zwarte nacht, een handvol sterren schudden haar in de koude lucht, ze voelt 
mogelijkheid; aan boord van een eiland met een wolk van opstijgende insecten, de 
vallende regen die aandringt op een ander seizoen. Wanneer het eiland begint te praten, 
een gebrul van ondervraging besprenkeld met zeezout, keert ze snel terug naar haar schip, 
verjaagd door de zeewalvis van weleer.

Glorie heerst wanneer ze de lucht van het einde van de wereld voelt, de goden die 
lang geleden haar volk in de steek lieten op hun laatste rustplaats; ze gaat de 
westelijke eilanden binnen en smeekt om genade. Geschokt, ontzet, een verdwaald 
gezicht dat terugkeert, spreken ze: wij kunnen niet luisteren naar allen die onze 
hulp zoeken. We kunnen niet veranderen wat jullie zelf niet kunnen veranderen. 
Alleen jij kan de lamp in je hart aansteken die gestaag brandt door de lange nacht.

Haar gevulkaniseerde en schreeuwende stem leidt haar mensen naar onvertrouwde 
avonturen; ze brengt ze zachtjes terug van de rand, hun langzame helling omkerend 
terwijl ze de aarde openbreken; ze horen 's nachts het gezang van de blauwe reiger 
en vertrouwen op zijn wijsheid, de splinter van hun gebroken en geslagen ziel 
geneest eindelijk als ze de wormen en de bijen en het merg terugvinden, 
belichaamd, geliefd, achter hen aan, de nageboorte van een wereld die zich voortzet.

Goran Lowie (1999) is een aro/ace leerkracht Niet-Confessionele Zedenleer uit het plattelandse Diksmuide. Op de een of andere manier belandde hij in 2023 op de eerste plaats in de poëziewedstrijd Harelbeke en werd hij bekroond met de de André Velghe prijs voor poëzie.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *