Dagmar Holtman

Meebewegen in de morgen

Met een knikje weet Sanne dat het moment daar is. 
‘Hallo.’
Ze duwt zichzelf overeind. De stoel blijft met zijn achterste poten steken in het ruwe tapijt.  
‘Ik ben Sanne Gerritsen.’
Twintig paar ogen kijken haar aan. Niet onderzoekend, niet afwachtend, niet vijandelijk. Ook niet vriendelijk. Ze kijken gewoon. Naar haar, want zij is degene die nu haar kunstje gaat laten zien. 
 ‘En ik, eh-’
Ze buigt haar benen iets door. De stoel heeft haar klem gezet.
 ‘Ik ben, of ik bedoel, ik schríjf teksten. Voor bedrijven.’ Ze laat een stilte vallen. ‘En dan vragen jullie je natuurlijk af: voor wélke bedrijven?’ Haar blik glijdt naar de voorzitter, die haar bril aan een touwtje op haar boezem laat rusten. Dan naar de reclameman met het knotje. En daarna naar rechts, naar de IT’er met de plakkerige krul op zijn voorhoofd, die zijn ogen meteen neerslaat. Allemaal professionals. 
‘Bedrijven dus.’ Ze blijft haken. Dit is niet hoe ze het gerepeteerd heeft. ‘Grote bedrijven. Kleine bedrijven.’ 
Stop ze in de wasmasjien. 
‘En wat kunnen wij hierin voor je betekenen?’ vraagt de voorzitter. 
Sanne steekt haar duimen in de lussen van haar broek. ‘Ik zoek dus nieuwe opdrachten.’ De voorzitter knikt langzaam, zoals een juf die een kind wil stimuleren om verder te vertellen. ‘En opdrachtgevers. Bedrijven die behoefte hebben aan-‘
Ja! Daar heeft ze hem weer. ‘Aan snelle, inhoudelijke en effectieve teksten. Voor hun website, nieuwsbrief of blog. Dus zoekt u tekstuele spanning? Denk aan mij, denk aan Sanne.’
Zo. Ze glimlacht. 
Klapt bijna achterover. Oepsie.
aaaGaat snel zitten.
aaa‘Heb je een website of een visitekaartje?’ vraagt een pukkelige man die eerder vertelde dat hij graphic designer is. Sanne schudt haar hoofd. De man haalt zijn schouders op. 
aaaZe draait zich om naar rechts, naar Jesse. Hij is de reden dat ze hier is, hij heeft haar hier mee naartoe getroond. 
aaaHij kijkt op van zijn telefoon, knikt kort. 
aaa‘Dank je wel, Sanne.’ De bril van de voorzitter wiebelt mee als ze haar lichaam draait in de richting van de vrouw die twee stoelen verderop zit. ‘Liesbeth?’ Liesbeth staat op en begint te vertellen over wie ze is, wat ze doet en welk probleem ze helpt oplossen. Maar de zinnen bereiken Sanne niet. Hooguit wat losse woorden. ‘Tractie.’ ‘Stukje realisatie.’ ‘Talentontwikkeling.’
aaaWoorden waarvan ze een flauw vermoeden heeft wat ze betekenen. Woorden die haar eigenlijk niets zeggen.
aaaZe staart naar haar blaadje, waarop ze alle namen, alle beroepen en alle gezochte bedrijven of personen heeft genoteerd die tijdens de pitchronde van dit ontbijtnetwerk voorbij zijn gekomen. Ze staart naar alle inkijkjes in de professionele carrières van deze ondernemers, die allemaal precies weten wat hun toegevoegde waarde is, die allemaal kunnen bogen op jarenlange ervaring en die louter rekenen met serieuze jaaromzetten. Ze weet nu al dat ze geen van deze mensen, geen van deze Zelfstandige Professionals, op welke manier dan ook ergens mee kan helpen. Alsof ze op een feestje is en wel alle hapjes opeet, maar geen cadeautje voor de jarige heeft meegenomen. 
aaaZe hoort hier niet. 

Na afloop zoekt ze haar jas en tas bij elkaar en ziet Jesse verderop met de mindfulnesstrainer praten. Ze wil naar hem toe lopen, hem bedanken voor de uitnodiging, maar hem ook vertellen dat ze in haar eigen ondernemersreis nog aan het begin staat, en dat dit netwerk wat haar betreft al een station verder is, maar de voorzitter is sneller en houdt Sanne tegen.  
aaa‘Even afrekenen, Sanne.’
Ze houdt een mobiel pinapparaat voor Sannes neus, zwaait het heen en weer als een hamlap voor de hond. Haar hart bonst als het apparaat verbinding zoekt. Na het horen van de twee korte piepjes haalt ze opgelucht adem. De voorzitter glimlacht.
aaa‘Bonnetje?’
aaa‘Nee, dank je.’
aaa‘Je kunt het aftrekken, hè?’
aaa‘Oh. Doe dan maar wel.’
aaaBlankgelakte nagels scheuren het bonnetje los en overhandigen het aan Sanne.
aaa‘En? Hoe vond je het?’
aaa‘Inspirerend,’ antwoordt ze. ‘Goed voor business, denk ik’. 
aaa‘Dat is het zeker.’ 
Sanne denkt even na over wat ze nu kan zeggen. 
aaa‘Ik zie dat je twijfelt. Waar zit hem dat in?’  
aaaZe kijkt naar haar gympen. ‘Ik moet er nog even over nadenken. Ik weet niet of ik elke week kan komen en ik las dat dat wel verplicht is.’ Ze gaat natuurlijk niet zeggen dat ze het te duur vindt, dat is niet professioneel. ‘Soms moet ik er vroeg uit omdat ik een interview heb voor de krant. Zoals vanochtend met Jesse.’ 
aaaZe kijkt om zich heen. Waar is Jesse? 
aaaDe voorzitter neemt haar vriendelijk vorsend op. ‘Zoiets als dit moet je durven aangaan. Maar daar moet je wel de ruimte voor hebben. Beloven doen we niets. Je succes bij ons netwerk staat of valt met je eigen inzet.’ Ze plukt haar bril van haar borsten, zet hem op en tuurt naar de grote wandklok. ‘Jee, ik moet ervandoor, ik heb zo een meeting met de DGA.’ Ze knijpt in Sannes arm. ‘Leuk je ontmoet te hebben. Wie weet tot ziens, hè?’
aaaEven later is Sanne de enige in de zaal. Wie weet tot ziens.
aaaHaar broekzak trilt. Jesse.
aaaMet een bonzend hart opent ze het bericht. ‘Wat vond je? Ben onderweg naar een volgende meet.’
aaa‘Oh ja, btw, tekstuele spanning zou ik eruit laten. Btje cringe.’
aaa‘We houden contact.’

Dagmar Holtman

Dagmar Holtman (Amsterdam, 1981) werkt aan haar debuutroman De Flexwerkplek en geeft daarnaast schrijftrainingen. Eerder schreef ze columns voor LFK Magazine en maakte verhalen voor internetmagazine Potaatoo, waarbij zus Margot Holtman de illustraties verzorgde. Daarnaast besteedt ze twee dagen per week - in een bruin café in hartje Amersfoort - aan het perfectioneren van haar latte art-technieken.