Philip Hoorne

Joris Lemayeur leeft!

Weet je wie ik daarnet kruiste op het jaagpad? Joris Lemayeur.

Joris Lemayeur? Zei jij Joris Lemayeur? Die is toch dood.

Neen, ik zag hem daarnet. Hij reed met zijn elektrische fiets richting Kortrijk. Ik knikte goeiedag, maar ik denk niet dat hij mij herkend heeft.

Kan niet. Joris Lemayeur is dood. Ik sprak twee weken geleden nog met zijn vrouw. We hadden het nog over hoe hij na een slepende ziekte overleed, maar gelukkig, zo zei ze, gebeurde dat thuis in het bijzijn van zijn kinderen en kleinkinderen.

Ik zwijg even, maar ben zeker van mijn stuk en besluit daarom hier verder over door te bomen, ook al kijk ik geweldig op tegen dergelijke energieverslindende discussies.

Ik weet zeker dat het Joris was. Ik heb hem duidelijk herkend. Dat dun naar achteren gekamd varkenshaar, die gouden brilmontuur uit de jaren stillekes, dat vals monkellachje op zijn gezicht. Wel had ik hem nog niet eerder met een korte broek gezien, maar met dit weer is het absoluut niet vreemd dat zelfs de meeste verstokte jasje-dasjedragers hun pak in de kast hangen en voor iets luchtiger kiezen.

Het zal iemand geweest zijn die goed op Joris gelijkt.

Maar neen, het was Joris, ik weet het zeker. Het was Joris. Ik zal het toch wel weten zeker? Ik heb er drie jaar les van gehad in het college.

Mijn vrouw maakt een boos wegwerpgebaar en verdwijnt in de keuken. Gatverdamme, denk ik, Joris, gij oude sloeber, je eigen dood in scène gezet, je moet maar durven. Het zijn altijd de mensen van wie je het minst iets spectaculairs verwacht die je weten te verbazen. Ergens de kassa geroofd en gaan lopen. Of elders wat begonnen met een jongere vrouw. Joris Lemayeur, gij oude gerimpelde bok, dat heb je verduiveld handig gespeeld Maar hier zomaar opduiken aan de rand van de gemeente waar je je hele leven hebt gewoond is niet bijster slim. Joris Lemayeur dood, haha, wat een grap. Ik heb hem nooit zo zien blinken in zijn vel als daarnet langs de Leie op zijn elektrische fiets.