Ik heb het weiland verlaten voor zee. Sindsdien is het de frisse wind die overheerst; ik laat me vooruit duwen door stille, brede straten. Vraag me af of er een term bestaat voor de kalmte die je kan bevangen, alleen in een nieuwe stad die je eerder door andere ogen zag. De kalmte gaat gepaard met een gevoel van nederigheid – aanschouw de gevels en de stoeptegels, scheefgezakt en oneven als nergens anders. Was het elders zo mooi?
Parallel aan de mijne ligt een straat met kamertjes te huur. In die kamertjes zijn ook vrouwen aanwezig, tenminste, als je zou willen. Tot nu toe is de straat elke dag drukbezocht. Er wordt verwonderd, twijfelend stilgestaan, een deur geopend. Men komt en gaat. Dan weer te voet terug naar huis; de weg terug is niet eens lang genoeg voor de fiets.
Permanent verplaatsen leek mij eerder onnodig: ik kan me overal verwonderen, mijn kalmte terugvinden, en dan weer terug naar huis. De weg terug was dan ook altijd lang genoeg voor de fiets. Maar is dat het criterium? Misschien is het maar net waarnaar je op zoek bent.
Valerie Vocking (1997) behaalde haar bachelor kunstgeschiedenis aan de Universiteit Utrecht. Gedurende deze tijd was zij hoofdredacteur van tijdschrift Article, en schreef ze voor verschillende online platforms. Vanaf heden volgt ze de opleiding Journalistiek in Leiden. Afwisselend met Twan Vet zal om de week haar column in het Vossenhol verschijnen.