Waarom ik bijna altijd moe ben en waarom ik zelden ga zwemmen Omdat ik liever alles gescheiden houd. Omdat ik nooit het kapsel van David Lynch zal hebben. Omdat ik abstract wil zijn in een figuratieve wereld die te veel blinkt en te weinig vloekt. Omdat de ijskappen smelten. Omdat ik nooit echt goed op een stoel zit. Omdat ik nooit naar het water in de stad kan kijken zonder me af te vragen wie erin verdronken is en hoe dat kwam. Omdat er ook in mij oorlogen zijn. Omdat de wereld vroeger zo groot leek dat het voelde alsof ik opgeslorpt ging worden, maar dat alles nu zo klein lijkt dat ik het gevoel heb dat ik mijn rug niet kan strekken. Omdat ik Van Gogh heb gezien en Spinoza heb gelezen. Omdat de rijken zichzelf dividenden kunnen uitkeren. Omdat er altijd en overal eenzame mensen zullen zijn die goed zijn omdat ze van dieren houden. Omdat ik ooit in mijn hoofd de wind door de bomen kon horen waaien en het universum in mijn vingertippen voelde kloppen. Omdat ik elke keer wanneer ik door een straat loop mij afvraag welke kunstenaars er eerder zijn geweest en of zij dat ook hadden.
Catching the Big Fish Mijn hemd is gestreken, maar niet helemaal tot in de puntjes. Lichtjes nonchalant. Niet zoals een psychopaat het zou doen of tenminste niet zoals ik denk dat een psychopaat het zou doen? Niet zo dat het lijkt alsof ik wel een halve dag bezig ben met mijn hemden te strijken omdat ik dat zo belangrijk vind. Ik ben een normaal functionerend lid van de samenleving. Ik zou niet weten wie zou beweren dat het niet zo is en ik kan me niet en ik wil me niet voorstellen waarom ze dat zouden doen en als ze het zouden doen dan zou dat zeker niet mijn schuld zijn en het kan me ook niet schelen. Als ik iets zeer dramatisch zou doen, iets wat ik echt nooit zou doen, iets onvoorstelbaar gewelddadigs, en het zou in de media komen, wat tegenwoordig wel typisch is, zouden ze mij dan een lone wolf noemen en zouden de mensen die me kennen dan denken ‘Ja dat is hij wel?’ Alsof ze het al langer wisten? Zouden ze dan foto’s van mij publiceren en zouden sommige mensen dan vinden dat mijn hemd toch wel verdacht nauwkeurig gestreken is alsof ik iets te verbergen heb? Of zouden ze net vinden dat mijn nonchalant gestreken hemd typisch iets voor een lone wolf is? Zo ben ik opgevoed, met de vraag ‘Wat zullen de buren wel niet denken?’ Maar ik denk dat wij niet kunnen weten wat anderen denken en ik probeer zelf net minder te denken, dus zeker ook niet aan de gedachten van anderen. Zo wil ik graag beginnen mediteren, maar ik zit met een hoop vragen.
A.E. Westerling (1984) is dichter, schrijver, beeldend kunstenaar en bibliotheekmedewerker. Enkele van zijn gedichten werden gepubliceerd in de literaire tijdschriften Deus Ex Machina en De Revisor en op de website Het Gezeefde Gedicht. Hij is af en toe te zien op diverse literaire podia in Vlaanderen. Hij woont in Gent.
Één reactie op “A.E. Westerling”
Prachtige, intense en goed geschreven gedichten, zo anders en persoonlijk.Eenmaal je A.E.Westerling gelezen hebt, blijf je geboeid naar het volgende uitkijken.